Μουσικές Ταξιαρχίες
Μετά λοιπόν από αυτό το αφιέρωμα στον Τζίμη Πανούση, δεν θα μπορούσε σαν μουσική πρόταση αυτής της εβδομάδας να είναι άλλος δίσκος από τον πρώτο δίσκο των Μουσικών Ταξιαρχιών που κυκλοφόρησε από τη MINOS-EMI το 1982.
Το θυμάμαι τον δίσκο. Πολύ χαρακτηριστικά. Πως να τον ξεχάσει κανείς και ιδιαίτερα όταν μπαίνει στην εφηβεία. Το εξώφυλλο του δίσκου το κοσμούσε μία υπερβολικά παχύσαρκη γυμνή γυναίκα (αμφιβόλου φύλου) επάνω σε ένα κρεβάτι. Η εικόνα αυτή που χαράχτηκε στην μνήμη μου, μου δημιούργησε μεγάλη περιέργεια να ακούσω και την μουσική του δίσκου. Ω, κι εκεί ήταν μεγαλύτερη έκπληξη από το εξώφυλλο.
Η μουσική ήταν πολύ καλή. Σχεδόν ευχάριστη. Όμως τα λόγια των τραγουδιών ήταν κάπως. Πολύ διαφορετικά. Μιλούσαν για άλλα πράγματα από αυτά που είχα συνηθίσει να ακούω στα ελληνικά τραγούδια. Και είχαν περίεργες λέξεις. Κάποιες καταλάβαινα κάποιες όχι. Ήμουν 13 χρονών, μη με παρεξηγείτε. Τελικά αποφάσισα να μην τον γράψω σε κασέτα, γιατί ήταν πολύ περίεργος.
Μετά από χρόνια, όταν πια ήμουν φοιτητής στην Αθήνα τον ξαναάκουσα. Μαζί με τους υπόλοιπους δίσκους του Τζίμη. Και πήρα μία φίλη μου και πήγαμε και τον είδαμε ζωντανά στο Μετρό, στο πεδίο του άρεως που έδινε παράσταση. Η παράσταση SOLD OUT όπως λέμε στα ελληνικά. Αναγκάστηκα να πω ψέματα στην είσοδο ότι είχα έρθει από την Αλεξανδρούπολη για να δω την παράσταση, και ο πορτιέρης με λυπήθηκε και μας έβαλε σε ένα σταντάκι χωρίς καρέκλες πίσω πίσω. Κανένα πρόβλημα. Η παράσταση ήταν εκπληκτική. Οι μουσική επάνω στην σκηνή το κάτι άλλο. Και το Τζιμάκος, έκανε ότι ήθελε.
Από τότε, από εκείνη την παράσταση έγινα θαυμαστής του. Διάβασα 2 βιβλία του, άκουγα για 2 χρόνια την εκπομπή του Δούρειος Ήχος, και δεν έχανα εμφάνισή του στην τηλεόραση. Και λυπάμαι πολύ που εξακολοθούμε να κάνουμε στην Ελλάδα αυτό που κάναμε πάντα: Να εκτιμούμε κάτι και να του δίνουμε αξία όταν πια δεν είναι μαζί μας. Τουλάχιστον φρόντισε ο Τζίμης να μας αφήσει πλούσιο υλικό για να τον έχουμε μαζί μας, εμείς και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.
