Δι ευχών – Χάρις Αλεξίου
Το τέλος της καριέρας της και την απόσυρσή της από τις ζωντανές εμφανίσεις ανακοίνωσε η Χαρούλα Αλεξίου την Τετάρτη (03/06). Η ανακοίνωσή της που συγκίνησε το μουσικόφιλο κοινό, αλλά και τους συναδέλφους της, ήρθε μόλις ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του νέου της δίσκου με τίτλο “Τα τραγούδια της ξενιτιάς”.
Η Χάρις Αλεξίου αποτελεί μια από τις πιο αγαπημένες ερμηνεύτριες, με λαμπρή καριέρα με σπουδαίες συνεργασίες και επιτυχίες από τη δεκαετία του ’70 έως και σήμερα, ενώ είναι στην πρώτη θέση μεταξύ των τραγουδιστριών και συνολικά στην τρίτη πίσω από τους Γιώργο Νταλάρα και Γιάννη Πάριο στην κατάταξη με τις περισσότερες πωλήσεις προσωπικών δίσκων που έχουν γίνει χρυσοί ή πλατινένιοι από το 1970 έως το 2009.
Με αφορμή την ανακοίνωσή της αυτή αλλά και την ιδιαίτερη αγάπη μου για τον δίσκο “Δι’ ευχών” από την πρώτη μέρα που τον άκουσα, σας τον προτείνω σαν δίσκο αυτής της εβδομάδας. Ας δούμε μερικά στοιχεία για τον δίσκο και για τους συντελεστές του.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 βγάζει το δίσκο Δι’ ευχών σε μουσική του Νίκου Αντύπα, πρώην μέλους του συγκροτήματος Socrates, και στίχους -κυρίως- της Λίνας Νικολακοπούλου, εγκαινιάζοντας την ενασχόλησή της με ένα διαφορετικό ύφος μουσικής, με σαφείς τις ροκ, έντεχνες, αλλά και έθνικ επιρροές. Ο δίσκος αυτός συζητήθηκε, επικρίθηκε και εν τέλει αγαπήθηκε όσο λίγοι στην καριέρα της.
Η Χάρις Αλεξίου γεννήθηκε στη Θήβα το 1950 και από το 1958 ζει στην Αθήνα. Ο πατέρας της ήταν αγρότης από τη Θήβα και η μητέρα της μοδίστρα Μικρασιάτισσα. Το 1970 είναι η χρονιά που η 20χρονη Χάρις Αλεξίου παρουσιάζεται στη δισκογραφία με δίσκο 45 στροφών και το τραγούδι Οταν πίνει μια γυναίκα των Βασίλη Βασιλειάδη και Πυθαγόρα. Το 1972 έρχεται ο πρώτος σημαντικός σταθμός στη δισκογραφία της με τη συμμετοχή της στον δίσκο Μικρά Ασία των Απόστολου Καλδάρα και Πυθαγόρα, με τον Γιώργο Νταλάρα. Μουσικό έργο ιστορικής αξίας που τη δεκαετία του ’70 θα μπει σε κάθε ελληνική δισκοθήκη, θα σημειώσει ρεκόρ πωλήσεων και αυτοδίκαια θα ενταχθεί στις “100 Μεγαλύτερες Ηχογραφήσεις του Αιώνα” της MINOS – EMI.
Η Χαρούλα Αλεξίου κέρδισε την εκτίμηση όλων των μουσικόφιλων παντός είδους, αλλά και των συναδέλφων της, όπως και μεγάλων ονομάτων της μουσικής. Ο Στέλιος Καζαντζίδης σε συνέντευξή του το 1993 είχε χαρακτηρίσει τη φωνή της Αλεξίου ως μεγάλη φωνή, ό,τι καλύτερο έχει βγάλει αυτός ο τόπος. Ο Μάνος Χατζηδάκις δήλωσε για εκείνη “Η Αλεξίου είναι πολύ μεγάλη καλλιτέχνις και οπωσδήποτε είχε τη θέση της σ’ αυτό το χώρο. Μου θυμίζει την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, δεν είναι ντόπια υπόθεση”, ενώ μια άλλη μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού, η Ελένη Βιτάλη δήλωσε “Είναι μεγάλη καλλιτέχνις , δώρο θεού”. Ο Θάνος Μικρούτσικος είχε δηλώσει “έγινε η συνισταμένη της συνείδησης του νεοέλληνα”. Στις 15 Μαΐου του 2010, ο δήμαρχος της Σμύρνης , έδωσε το όνομα της Αλεξίου σε μια λεωφόρο της πόλης: Haris Aleksiou Dostluk Caddesi (Λεωφόρος Φιλίας) , τιμώντας την καταγωγή της και την προσφορά της στην τέχνη.
Από την άλλη, ο Νίκος Αντύπας, ο συνθέτης της μουσικής του Δίσκου, ξεκίνησε ως drummer με το ροκ συγκρότημα των «Socrates», και στη συνέχεια ως ενορχηστρωτής στους ιστορικούς δίσκους, όπως τα «Ζεστά ποτά» των Κατσιμιχαίων ή το «Μένω εκτός» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη.
Ως συνθέτης μας συστήνεται το 1992 που κυκλοφόρησε το «Δι’ ευχών». Δυο χρόνια μετά το «Δι’ ευχών» το 1994, ο Νίκος Αντύπας και η Χάρις Αλεξίου συναντήθηκαν ξανά στο δίσκο «Έϊ», όπου τους στίχους έγραψαν οι Λ. Παπαδόπουλος, Α. Δαβαράκης, Χ. Αλεξίου.
Και φτάνουμε στο 1997 και στο δίσκο «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά». Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη τραγούδησε συνθέσεις του Νίκου Αντύπα, με την υπογραφή της Λίνας Νικολακοπούλου στους στίχους. Ο δίσκος πούλησε χιλιάδες αντίτυπα, έγινε μουσική παράσταση σκηνοθετημένη από το Δημήτρη Παπαϊωάννου, περιόδευσε εντός και εκτός Ελλάδας και τα τραγούδια του αγαπήθηκαν ιδιαίτερα.
Ο Νίκος Αντύπας ανήκει στη σπάνια εκείνη κατηγορία συνθετών – ενορχηστρωτών – παραγωγών που πατούν στην ελληνική πραγματικότητα για να δώσουν έναν ήχο διεθνή – ή και αντίστροφα. Η συνέπεια, η έμπνευση και η δημιουργικότητά του φαίνονται πάντοτε να λειτουργούν στο όνομα της ποιότητας. Για μένα, προσωπικά, είναι ο αγαπημένος εν ζωή συνθέτης της σύγχρονης Ελλάδας και είμαι φανατικός οπαδός του. Αυτός κατάφερε να παντρέψει μουσικές του κόσμου και της ελλάδας, ήχους από συνθεσάιζερ με φυσικές κιθάρες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κατά τη γνώμη μου.
Δυστυχώς δεν φτάνει ο χρόνος για να μιλήσω για τους άλλους δύο συντελεστές του δίσκου αυτού, την Λίνα Νικολακοπούλου και τον Γιάννη Σπάθα, που έπαιξε κιθάρες στον δίσκο. Σας υπόσχομαι ότι θα κάνω αφιέρωμα σε επόμενη εκπομπή.
Πηγές:
https://www.ert.gr/ert-protaseis/ellines-synthetes-o-nikos-antypas-sti-foni-tis-elladas/
